Utrecht, november 2016
Motieven
Deze week was de Europarlementariër Wim van de Camp op radio1. Hij verdedigde het voornemen om gewapende marshalls mee te laten reizen met de Thalys. Dit naar aanleiding van het incident met de gewapende man in de trein een paar weken eerder.
Hoogleraar Helsloot en de FNV Spoorbestuurder van Dungen werden ook naar hun mening gevraagd. Helsloot betoogde met onderbouwing dat er geen enkele aanleiding is die deze maatregel rechtvaardigt. En de spoorman betoogde dat er wel grotere problemen met veiligheid in de treinen zijn. Dat alles werd door Van de Camp weggewuifd. De woorden universitair en wetenschappelijk werden als diskwalificaties neergezet. Als ‘los van de realiteit’. En de mening van de man van het spoor werd ook genegeerd. Want hij, Europarlementariër zat tenslotte wekelijks in de trein. Die halsstarrige ontkenning van aangedragen kennis werd bijna gênant. Tot van de Camp zelf zijn motief onthulde: “Als er iets mis gaat, wie krijgt het op zijn bord? De politici!”
Gevaarloos leven
Nog afgezien van de van Hanegem-achtige zinsconstructie legt deze uitspraak exact bloot wat de beweegredenen zijn van de hedendaagse politicus. Niet ratio, geen ervaring, maar de angst om te kunnen worden afgerekend. En daarmee je positie te verliezen. Dát is de werkelijke drijfveer achter beleid. En dat is een treurige constatering. Moeten we nu alleen maar naar de halsstarrige dommigheid van deze politicus kijken?
Zo ploeteren we voort. Bang om risico's te nemen, bang om alles te verliezen, bang van onze eigen angsten.
Rimpelloos
Nee, het maakt helaas wel deel uit van een langer lopend proces. Een proces waarin er vanuit de samenleving luidkeels wordt geëist dat de overheid zorg draagt voor een bestaan zonder rimpelingen en ongelukken. Hoort u het herkenbare stemgeluid van Lara Rense op Radio1 al bij een ongeluk? “Hmm, ja, maar had dat niet voorkómen kunnen worden? Hmm?”
En geen bestuurder die durft te antwoorden: “Nee mevrouw Rense, als we alle ongelukken willen voorkomen, dan creëren we een samenleving waar u en ik niet willen vertoeven.”
Tegen welke prijs?
En zo ploeteren we voort. Bang om risico’s te nemen, bang om onze rijkdom en rust te verliezen, bang van onze eigen angsten. En de wereld trekt zich van dat geploeter niets aan en gaat haar eigen gang, en klopt op onze voordeur.
En ondertussen hebben we een bananenkoninkrijk gemaakt met bestuurders die zich niet meer laten leiden door verstand en ratio, met euro-parlementariërs die zich, bovenop hun ruime vergoeding, schaamteloos laten betalen door de auto-industrie en met een publieke opinie die roept dat de overheid teveel kost en te groot is en tegelijkertijd eist dat de overheid zorg draagt voor een gevaarloos bestaan.
Er is geen schuldige aan te wijzen voor dit proces. Er is niet één partij die er mee begon en anderen die reageerden. Maar wat kan ik verlangen naar een maatschappij waarin risico’s worden aanvaard en de gevolgen door iedereen worden gedragen. Shit happens. En waar bestuurders niet worden afgerekend op het niet voorkomen van ongelukken, maar op de wijze waarop ze de hen ter beschikking staande kennis hebben aangewend.